42. bir az etiraf tadında entri olacaq asdf nəysə.

normalda metro və avtobuslara minməmək üçün az qala hər gün xətai metrosundan 28-ə piyada, evdən işə manatlıq taksilərlə, potensial seri qatillərlə yanbayan oturub gələn mən bu gün işə gecikdiyim üçün metrodan istifadə etməyə məcbur qaldım. yenə də kaş qalmaz olsaydım deyirəm.

28-dən cəfər cabbarlıya keçəndə metronun dayandığı yerə yaxınlaşdım, orda stolda oturan bir qız gördüm. kaş görməz olsaydım deyirəm.

ağ saroçka, qara polver, trapes cins şalvar, amma ən önəmlisi üzündəki nur, burnu, dodaqları, qaşları, hələ-hələ gözləri elə bil çağırış idi ki, "ey kafir insan övladı, vaxt gəldi-vədə yetişdi. artıq ya allaha inanırsan, ya da elə burdaca canını alırıq sənin!". beynimin içində bu cümlələr fırlanırdı.

mən də bir əlimdə kostyum, palto bütün su içində, ayaqqabım yeridikcə 1 metr qabağıma su ata-ata, saçımdan süzülən suyla keçdim bunun yanından. bir anlıq istədim dönüm baxım, prosda utandım ala. mən utancaq biri deyiləm, amma o qıza baxmağa utandım. öz vid-fasonumdan utandım.

bir az gedəndən sonra döndüm geriyə indi metronun içində var-gəl edirəm. qatar da allah saxlamış 7-8 dəqiqədən bir işləyir. nəysə qatarı gözləyə-gözləyə qarışıq hisslər keçirərkən, getdim divara söykəndim. həmin an da qatarın artıq küləyi hiss edilməyə başladı, bu oturacaqdan durdu, gəldi düz durdu qabağımda. qız üzdən nə qədər gözəl idisə, üzünü görmədiyim yerdə belə dəhşət gözəl idi və mən hələ belə gözəllik görməmişdim. əlləri ağappaq, uzun barmaqlar, ağbəniz üz, qap-qara saçları. saçını mavi rəngdə bantik kimi bir şeylə yığmışdı. bir anlıq adam ürəyindən keçirir, kaş o zakolka mən olardım ala. belində çanta var idi, vəziyyətindən belə başa düşdüm ki, proqramçı işləyir o da, amma hansı sahə olduğunu tutuzdurmaqda elə də yaxşı deyiləm.

dedim əla, burdan nə isə eləmək olar bəlkə. çünki qıza o qədər tutulmuşdum ki 5 dəqiqə içində, mənim üçün yasin surəsini oxu desə 1 dəqiqədə əzbərləyib danışardım. nəm ala beynimdə belə xəyallar qururam. çəmənlikdə bunla əl-ələ gəzirik, fənərin oyununa gedirik, anime izləyirik, kinoya baxırıq, hansısa musiqi alətini alıb sıfırdan öyrənirik, motor sürürük obşim hər şey. mən uje buludların üstündəydim.

qatara mindi, mən də arxasınca. sumkamı çıxaranda başımı aşağı saldım bir anlıq və təxmin edin başımı qaldıranda nə oldu. ala qız yoxdu. indi qatarın içində ürəyim çırpına-çırpına qızı axtarır gözlərim. baxdım ki, gedib ən dibdə oturub, yanı da bomboş. ürəyimdən elə hey fikirləşirəm "ala gedim oturum orda, soruşum sən də proqramistsən?" zad. bunu fikirləşə-fikirləşə xətai stansiyasına çatdıq. mən hələ də donulu vəziyyətdə qalmışam. ən son adam vaqondan düşdü, mən hələ də qalmışam. uje camaat minəndə mən ayıldım, tez şələ-şüləmi yığıb çıxdım qatardan. eskalatorda qızı gördüm yuxarıda dedim çıxanda yaxınlaşacam na xuy, ya şimdi, ya hiç. çünki sonradan görmə ehtimalım olmayacaqdı, mən normalda bundan çox daha tez vaxtı işə gəlirəm, o isə güman ki, part-time işçiydi. nəysə eskalatoru qalxanda yavaşdan gedib qıza arxadan çatmağa çalışırdım ki, ağlıma qaranlıq çökdü, ürək oldu saniyədə 1500, kafa 1500 obşim uçdu getdi hər şey yadımdan.

vaz keçdim. ağlıma o qədər səhnələr gəldi ki, keçmişə dair. özümə sual verdim "ala bu qız niyə sənlə danışsın. sən busan, busan, bunu eləmisən, bunu edə bilməmisən, eləsən-beləsən". hər şey bir-bir beynimdən keçir. ən son ilişki quranda başımdan keçənlər zad hamısını kadr kimi ağlımdan keçirirəm. onsuz da çox az şansımın olduğunu düşünürdüm, amma bunu həqiqətən fikirləşdim "mən o qızın ilişki yaşayıb, sonra həyatını pox gününə qoyası adam deyiləm. o da buna layiq deyil" deyə, geri dönüb ofisə gəldim. indi amma fikirləşirəm, görəsən nə baş verərdi zad.

günün sonunda gözəl qız görəndə heç düşünmədən yaxınlaşmaq lazımdır sözünü bir anlıq ağlımdan çıxardığım üçün indi o qızın divardakı surətiylə baxışırıq. əl-ələ fənərin oyunundayıq.
dünən də bərabərə qalıb yandırdı bizi kerata. bu il də şampiyonluq sikdirdi amınakoyim. belə.

o qız da buranı təsadüfən oxuyursa, beni bul çabuk. partdadım burda sıxıntıdan